Ένας από τους κυριότερους λόγους προέρχεται από τη δική μας παιδική ηλικία. Όταν το κοντινό μας περιβάλλον, και πιο συγκεκριμένα οι γονείς μας σε κάθε επίτευγμά μας είχαν και ένα «αλλά…». Όταν μετά από κόπο και προσπάθεια παίρναμε έναν πολύ καλό βαθμό, έλεγαν «καλά τα πήγες, αλλά μπορείς και καλύτερα». Όταν κάναμε κάτι που μας έκανε χαρούμενους και περήφανους, τρέχαμε για να το μοιραστούμε με τους γονείς μας, κι εκείνοι χαίρονταν μεν, αλλά μας υπευνθύμιζαν ότι «μπορούμε και καλύτερα».
Κι όλη αυτή η συνεχόμενη ανάγκη για επιβεβαίωση ότι γίναμε καλύτεροι, στην ουσία ποτέ δεν έρχεται και μεγαλώνουμε με το άγχος της τελειομανίας, χωρίς να συνειδητοποιούμε πόσα πολλά έχουμε καταφέρει, αφού συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι «μπορούμε και καλύτερα». Έτσι, νιώθουμε πως τίποτα δεν είναι αρκετό, πως δυστυχώς κι εμείς οι ίδιοι ίσως να μην είμαστε αρκετοί, προσπαθώντας να κάνουμε τα πάντα τέλεια, γιατί μόνο τότε θα αξίζουμε.
Κι όλος αυτός ο αγώνας για την τελειότητα, γίνεται τρόπος ζωής για τα παιδιά μας. Κι αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως το «τέλεια» είναι μια ουτοπία που κανείς δεν έχει πρόσβαση, τα παιδιά μας θα υποφέρουν από αυτό το άγχος, που αποτελεί τροχοπέδη στην εξέλιξή τους.
Ας το αποβάλουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε, ας απελευθερωθούμε από άγχη που δημιουργούν μανίες, για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να απολαμβάνουν τη χαρά της συνεχούς εξέλιξης και βελτίωσης του εαυτού τους!
