«Κάποιες μέρες ξυπνάω και νιώθω σαν να έχω τρελαθεί… άλλες φορές νιώθω κατάκοπος, ‘σέρνομαι’…δε νιώθω καλά…δεν ξέρω τι να κάνω.»
«Ρουτίνα, μαθήματα, εξετάσεις…να κάνω αυτό, να μην κάνω εκείνο, να διαβάσω κι άλλο, να ‘πνίγομαι’ σ’ ένα σώμα που αλλάζει συνεχώς και να μην ξέρω πως να το διαχειριστώ.»
«Νιώθω πληγωμένος από καθηγητές και κάποιους μαθητές, αλλά δεν θέλω να πω σε κανέναν το πόσο λυπημένος αισθάνομαι.»
«Θέλω να κλείνομαι στο δωμάτιό μου και να κοιμάμαι… όταν κοιμάμαι δεν σκέφτομαι, δεν στεναχωριέμαι, δεν είμαι θυμωμένος.»
«Όταν η μέρα μου είναι απαίσια, βλέπω βιντεάκια και σειρές για να μην σκέφτομαι.»
«Το δωμάτιό μου είναι ακατάστατο…χάλια…έτσι όπως αισθάνομαι.»
«Μαμά, ξέρω ότι είσαι θυμωμένη μαζί μου γιατί δεν σου μιλάω πια…δεν σε κατηγορώ... Βρίζω, μιλάω άσχημα, σπάω πράγματα, είμαι θυμωμένος και δεν ελέγχω τον εαυτό μου.»
«Άκουσέ με…μη μου φωνάξεις…μη μου κρατήσεις μούτρα…ακόμα κι όταν σου φωνάζω, ακόμα κι όταν σου λέω πως σε μισώ…Εκείνη την ώρα σε χρειάζομαι, θέλω να είσαι δυνατός γονιός, να έχεις υπομονή, να με αγαπάς.»
Αν μπορούσα να σου μιλήσω για το πως να με βοηθήσεις, θα σου έλεγα:
- Δώσε μου χρόνο και χώρο: Μην εισβάλεις στο δωμάτιό μου, μην κρυφοκοιτάς τι κάνω, απαιτώντας αυτά που θες εσύ, γιατί θυμώνω. Θέλω την ησυχία μου, το χώρο μου!
- Μη μου φωνάζεις – Συζήτησε μαζί μου: Όταν φωνάζεις πολύ, κάνοντας μου κήρυγμα, δεν σε ακούω, δεν ακούω ούτε τις σκέψεις μου. Νιώθω ότι δεν αξίζω ως άνθρωπος, ότι σε απογοητεύω. Σε θέλω δίπλα μου ως σύμβουλο, ως μέντορα, ως τον άνθρωπο που θαυμάζω, που με καταλαβαίνει, που πιστεύει σ’ εμένα όταν νιώθω ότι δεν αξίζω.
- Μη μου παίρνεις το κινητό: Δεν θέλω ν’ αφήσω το κινητό μου, δεν μπορώ να σταματήσω να επικοινωνώ με τους φίλους μου, να στέλνω μηνύματα. Ξέρω ότι μου ‘τρώει’ πολύ χρόνο μέσα στην ημέρα μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτό, είναι κομμάτι της ζωής μου. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου για να το χρησιμοποιώ με όριο.
- Θέλω χρόνο μαζί σου: Λέω ότι δεν θέλω να κάνουμε πράγματα μαζί. Στην πραγματικότητα, θέλω να πάμε κάπου μαζί, χωρίς να διαφωνούμε…κάπου που να περνάμε καλά, ακόμα κι αν δεν μιλάμε…κάπου που να ξεχνάω ό,τι με ενοχλεί.
- Θέλω να μου λες πως μ’ αγαπάς: Ξέρω πως δείχνω ότι δεν με νοιάζει, αποφεύγω αγκαλιές και λόγια γλυκά, σου κάνω τη ζωή δύσκολη. Τότε, όμως, είναι που έχω ανάγκη ν’ ακούσω πόσο με αγαπάς.
«Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι γονιός παιδιού στην εφηβεία. Κάνε υπομονή, μείνε δίπλα μου ουσιαστικά, δώσε μου λίγο χρόνο, και θα καταλάβεις πόσο σε εκτιμώ και σ’ αγαπώ!»